De competitie is weer begonnen. Al weer een tijdje, maar went dat schaken? Nee het went nooit. Ben voor elke dinsdag al bang en de angst loopt op gedurende de dag. Ben nu ook al bang om er over te schrijven. Doordat ik min of meer incognito schrijf, durf ik het nog net.
Met schaken en de competitie zit het zo. In de zomer voel ik me een steeds sterkere schaker worden. Aan het eind van de zomer komt dan de gedachte, dat de degradatie van het afgelopen seizoen eigenlijk alleen domme pech was. Dat zal ik dan wel even laten zien, door in de competitiegroep iedereen naar huis te spelen. Als dat na een paar wedstrijdjes ook nog eens lijkt te lukken, is dat funest. Mijn ego gaat groeien, niet gebaseerd op enige kunde, maar puur op fantasie. Ik ga denken, dat alles me gaat lukken binnen die groep. Dan vraagt natuurlijk op een hardhandige afstraffing en die kreeg ik. Mijn ego klettert op de grond en dat schuurt en doet pijn. Dagen ben ik slecht aanspreekbaar, twijfel ik aan alles. Vragen als wat is de Zin van het leven, komen op. Open je het leven liever met e2-e4, of is d2-d4 beter. Kortom het gaat niet goed met me. Na een paar dagen zakt dat weer af en durf ik weer verder te gaan.
Twijfel steeds meer of schaken iets voor me is, het grijpt me teveel aan. Heb nu de volgende regel bedacht ik hang mijn narcistische ego naast de jas op de kapstok en speel een potje. Zonder gedachten over schaakkwaliteiten, maar of me dat lukt
Henk
|
|
