|
|
|
|
Rest de 2e plaats
vrijdag 10 maart 2017 |
 |
|
|
Donderdag 9 maart speelde SMB 5 uit tegen Schaakvereniging Ede 3. Het werd voor ons geen succes. We begonnen notabene meteen met een punt want de tegenstander van Paul van Deemen kwam niet opdagen. Onbewust denk je dan dat het cadeautje tot een makkelijke avond zal leiden. Niet dus. Paul kuierde de rest van de avond als vrije toeschouwer en reporter langs de partijen en gaf later als commentaar dat hij weinig goed schaak had gezien van onze kant. Op het notatiebriefje krabbelde hij in steno de kern van de gespeelde partijen.
Ik citeer (zie de foto van het notatiebriefje) bij de partij van Marinus Mulders tegen Kees vand de Voort (bord 6): "Marinus snel loper achter, daarna verliest snel meer stukken, hij verliest." Duidelijk. Marinus had zelf weinig zin om nog veel toe te voegen aan deze puntige typering. De partij en de geschiedenis ervan wilde hij achter zich laten. Hij schudde die avond vaak het hoofd en vond dat hij de nederlaag helemaal over zichzelf had afgeroepen door hele basale noodzakelijke zetten niet te zien. Hij vond dat hij al enige tijd in een vervelende schaakdip zat, zo ook die avond. Genoeg gezegd erover.
Dan mijn partij (bord 4) tegen Roel van de Meer. Er kwam een Siciliaanse opening op het bord en met zwart spelend kwam ik best aardig uit deze opening. Rond de twintigste zet kwam er vuurwerk op het bord. Ik citeer nu weer het notatie briefje van Paul: "Gevecht om pion e5, na veel afruil stuk achter."
In dit simpele zinnetje zit heel veel leed verborgen. Elke schaker kent het en heeft het vele malen mee gemaakt. Je ziet een combinatie die de tegenstander kan maken, je anticipeert daarop in je denken en hebt een tegenzet gevonden die het gevaar van die mogelijk te spelen combinatie kan uitschakelen. Maar wat blijkt vervolgens? Jouw logische tegenzet, jouw sluitende verdediging is op drijfzand gebouwd en klopt gewoon niet. Een simpele denkfout of acute kortsluiting in je brein speelt je parten.
 | Roelof van de Meer - Frans Drummen
positie na 22e zet van wit |
| |
|
Ik speelde hier nu 22...Tac8 (?). Ik had gezien dat hij nu bij zet 23 Pc6 kon spelen en dat hij kon doorslaan naar Le7 met schaak en dan een stuk zou gaan winnen. In mijn brein had ik geconstrueerd dat ik echter altijd eerst zelf schaak kon geven met mijn toren op d1 en dat ik dan een bevrijdende tussenzet (??) zou hebben om mijn dame weg te spelen. Ik weet dat het volstrekt idioot en niet kloppend is, maar die gedacht had zo bij me postgevat en ik handelde ernaar. Tijdens het uitvoeren van die zetten zag ik tot mijn verbijstering dat ik helemaal geen bevrijdende tussenzet zou krijgen door schaak te geven (23... Txc1) en dat de positie in feite hetzelfde bleef voor mijn dame, die hing en bleef hangen. Meteen een stuk achter. Kansloos in de rest van de partij.
Volgens mij was de partij van Alexander Schippers tegen Herman Ketel (bord 2) soortgelijk. Ik kan helaas de kriebels en toelichtingen van Paul op het notatieblaadje over de partij niet ontcijferen maar het heeft iets te maken met "druk op een loper". Navraag bij Alexander na afloop van de partij leverde ook niet zoveel op. Hij wilde de partij zo snel mogelijk vergeten. Hij stond inderdaad onder druk en probeerde zelf op een gegeven moment de aanval over te nemen van zijn tegenstander. De zetontwikkelingen die daarmee gepaard gingen bleken volkomen fout uit te vallen en werkten averechts. Ook hij verloor tamelijk kansloos.
Op bord 1 was Jan Aalbers bezig tegen Jan Hartsuiker. Op het notatiebriefje van onze reporter Paul stond bij deze partij het woord "stilistische opening" en dat het remise werd. Ik laat het hierbij want ik heb verder niets van deze partij meegekregen en Jan niet meer erover gesproken. Ben wel benieuwd om te horen wat de opening dat kenmerk meegaf, horen we vast nog wel een keer. In ieder geval goed dat Jan de drie nederlagen van ons team afremde met zijn remise.
Datzelfde deed ook Henk Brouwer op bord drie tegen Klaas Kos. Henk stuurde me per mail nog wat ietwat cryptische info over zijn partij, maar het gaat puur om het vatten van de grote lijn. "In een partij die redelijk gelijk op ging en waar in het middenspel we beiden nog 6 pionnen en de lopers en dame hadden, vond ik dat ik beter stond. Ik besloot dat ik tot afruilen van de dames kon overgaan, maar daar koos ik voor het veld d7 en mijn tegenstander zette zijn dame zoals verwacht op e7. Ik had moeten kiezen voor dame op f3. Dan had de ruil van de dames op g4 plaatsgevonden, met als gevolg dat de pionnenformatie van mijn tegenstander op die vleugel minder sterk zou staan. Mijn voortzetting betekende de weg naar een remise. Kortom ik had een voordeel, maar dan moet je het wel netjes uitspelen en dat verzuimde ik."
Einduitslag Ede 3 - SMB 5; 4-2. (P.S: Op het geraadpleegde notatie briefje stond als uitslag 3.5-2.5. Tot op het laatst wishful thinking bij ons team.)
Tot slot een korte jeugdherinnering die door de gespeelde verloren partij bij me opkwam. Vroeger, als kind en als tiener, speelde ik met mijn broer in het weekend tientallen schaakpotjes. Altijd leuk en spannend. Wij hadden de regels wat bijgesteld. Je mocht terugzetten. Dat was bij de start van de partij het uitgangspunt. Dat gebeurde dan ook heel wat keer in zo'n partij. Als de partij daardoor dreigde te lang te duren werd op een gegeven moment, in gezamenlijk overleg, besloten nu niet meer terug te zetten. Altijd in een prima sfeer. Zo'n partij deed toen qua primaire schaakbeleving echt niet onder voor een schaakpartij zoals die officieel gespeeld werd. Alleen was het schaken door onze milde regelgeving veel minder hard en meedogenloos. Het was vloeiender, sympathieker en sloot veel meer aan bij een menselijk gevoel van "samen leuk een spelletje spelen". Soms verlang ik echt terug naar die tijd, zeker weer sinds gisteravond.
Ede staat nu 2e in de competitie met een half bordpunt op ons voor. De laatste ronde moeten zij tegen koploper Rhenen. De 2e plaats moeten we kunnen terugveroveren dan. We gaan ervoor, zelfs zonder terugzetten moet het lukken.
Frans Drummen
|
|
|
| |
|
|
